Punkty kaletnicze istnieją w wielu polskich miejscowościach po dziś dzień, ale ich największy rozgłos nastąpił między osiemnastym a dziewiętnastym stuleciem, kiedy rzemiosło w tym właśnie wydaniu stało się mocno rozpowszechnione i zaczynało się systematycznie rozwijać. Przeważnie były to niewielkie indywidualnie prowadzone firmy, które miały ścisły związek z miechownictwem. Można nawet śmiało stwierdzić, iż ten właśnie rodzaj rzemiosła przejęli oni w końcówce osiemnastego stulecia. Zawód kaletnika nie jest tak łatwy jak się z pozoru wydaje, o czym świadczy fakt, iż w obrębie tego fachu wyszczególnia się kilka charakterystycznych kwalifikacji – uczeń, czeladnik oraz mistrz, oczywiście są one związane stricte z poziomem wprawienia się rzemieślnika w swój fach.
W roku 1989 natomiast, w naszym kraju wprowadzona została Ustawa o rzemiośle, która sprawiła, że automatycznie przestał obowiązywać przymus przynależności do konkretnego cechu rzemieślniczego. Co to oznaczało w praktyce i jakie zmiany dokładnie się z tym wiązały? Generalnie chodziło o to, że kaletnictwem mógł się w związku z tym trudnić każdy bez wyjątku, zakładając tym samym swój własny punkt kaletniczy, bez wpisywania się pod kątem swych umiejętności w określony stopień o którym wspomnieliśmy na wstępie. Dziś zawód kaletnika jest traktowany jako profesja wymierająca, ale nadal chętnie korzysta się z usług takich specjalistów i w cały kraju można znaleźć pokaźna grupę placówek usługowych związanych z usługami kaletniczymi.
Autor artykułu: